Omdat ik morgenochtend een afspraak heb met de therapeut, heb ik mijn "maandagtraining" vandaag gedaan. Ik heb me ooit laten vertellen een training die je overslaat (niet doet), je deze niet meer kan inhalen. En je geeft je concurrentie de gelegenheid in- of juist verder uit te lopen. Als ik naar mezelf kijk dan deel ik de stelling, alleen is de vraag: Is deze nog van toepassing?
Kijkend naar de eindresultaten van het EK: Pjotr vd Hoek heeft 910kg getild en is hiermee de sterkste powerlifter van Nederland geworden op wilkspunten. Een enorme klasse. Verder kijkend naar de uitslagen in de +120kg klasse dan wordt je met 1012,5kg totaal gewoon 7e. Als je hier naar kijkt dan kan de moed je in de schoenen zakken (demotiveren). Of zit er aan ieder nadeel een voordeel? Dit is een gezegde van een "hele wijze man". Daar zijn de mening ook over verdeeld en dat is prima. Voor mijn geeft dit motivatie en inspiratie, omdat ik alleen maar te winnen heb. Het is prima welk totaal ik ook til op mijn wedstrijd, als ik daar datgene heb gegeven wat ik op dat moment kon doen. Als Audunn Jonsson 405kg kan kniebuigen, dan is het voor mij toch zeker mogelijk in de toekomst 360kg te buigen. Met Audunn heb ik nog EK's en WK's junioren en senioren getild. Daarnaast tilt Milan Spingl net zoals Audunn een totaal van 1037,5kg en als zo'n jongen als lader/vanger op het WK Masters achter je staat en tijdens mijn laatste kniebuigbeurt 342,5kg bij het omhoog gaan me aanmoedigt met "come on, you can do it", dan geeft dit dus alles dus inspiratie en motivatie.
Met bovenstaande gedachten en gevoel heb ik dus vanmorgen getraind. Doordat mijn plek in mijn onderrug nog gevoelig blijft, moet ik met veel tegendruk zakken en inhouden bij het omhoog komen.
Ik merk dat mijn stand per training weer beter wordt en heb ik nu een extra rustdag voor de deadlifttraining voor komende woensdag. Hopelijk kan de therapeut morgen weer een stap maken in het herstel van mijn onderrug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten